Zdjęcia do filmu kręcone były w Indiach, w stanie Bengal Zachodni. Większość z nich powstało w studiach filmowych – Indrapuri Studios i Technicians Studio No.2. – a resztę nakręcono w Kalkucie.

Na podstawie scenariusza tej produkcji Dean R. Koontz napisał książkę. Wydano ją przed premierą filmu – w celu jego promocji – pt. „Tunel strachu” lub „Wesołe miasteczko”.

Fabuła filmu jest zbliżona do późniejszych obrazów – Hitch z 2005 r. i Partner z 2007 r. Być może stanowiła nawet ich inspirację.

Jest to najdłużej wyświetlany film w historii indyjskiego kina. Począwszy od premiery w 1995 roku nadal jest w kinach. Drugim rekordzistą jest film Sholay, który w kinach rządził w latach 1975–1980.

Debiut filmowy Dennisa Quaida.

Jean-Claude Van Damme otrzymał propozycję zagrania postaci, w którą ostatecznie wcielił się Dolph Lundgren. Przyczyną rezygnacji Van Damme'a było jego zdaniem małe znaczenie roli, którą miał zagrać.

Imiona dwóch głównych postaci – Ram i Lakhan – nawiązują do ideału miłości braterskiej z eposu „Ramajana”. Podobną sytuację przedstawiono w filmie Jestem przy tobie.

Bohaterki noszą imiona Sity (żony boga Ramy) – Ramdulari, Vaidehi, Janaki i Maithili.

Występ w tym filmie to wielki powrót na ekrany, po sześciu latach przerwy, słynnej aktorki Madhuri Dixit.

Zanim Ron Howard został wybrany na reżysera filmu, o to stanowisko trwała zażarta walka, w której uczestniczyli m.in Martin Scorsese, Mike Nichols, George Clooney, Sam Mendes oraz Bennett Miller.

Każdy z aktorów miał do zapamiętania 15–20 stron scenariusza dziennie.

Reżyser Vishal Bharadwaj chciał, aby scena, w której Saif Ali Khan stoi w cieniu, patrząc w lustro, była kręcona przez aktora nago. Zmienił jednak zdanie, gdy Saif zaproponował to też jemu.

Film to debiut Upena Patela.

Toby Kebbell dołączył do obsady dopiero dzień przed rozpoczęciem zdjęć.

Producent i scenarzysta Bernd Eichinger próbował namówić swojego przyjaciela, pisarza Patricka Süskinda do sprzedaży prawa do ekranizacji powieści od jej pierwszej publikacji, czyli 1985 roku. W 2001 roku, Suskind w końcu zgodził się na podpisanie umowy za 10 milionów euro.